चीनमा बढ्दो लैङ्गिक असन्तुलन र तीव्र गतिमा बढ्दो जनसंख्याले एसियाली देशहरू, विशेष गरी गरिब छिमेकीहरूबाट दुलही बेचबिखनको समस्यालाई बढाएको छ। यो अब दक्षिण पूर्वी एसियामा सीमित छैन तर चिनियाँ तस्करहरूले नेपाल, पाकिस्तान र बंगलादेश जस्ता दक्षिण एसियाली राष्ट्रहरूलाई लक्षित गर्न थालेका छन्। उत्तर कोरिया विवाह र यौन दासत्वको लागि मानव बेचबिखनको सबैभन्दा ठूलो स्रोत बनेको छ।

म्यानमार, भियतनाम र कम्बोडिया विगत दुई दशकदेखि चिनियाँ तस्करहरूका लागि प्रमुख गन्तव्यहरू रहेका छन्। अब, नेपाल, उत्तर कोरिया र पाकिस्तानबाट दुलही बेचबिखनको हालैका रिपोर्टहरू आएका छन्, न्यूयोर्कस्थित मोडेल इन्टरनेशनल मोबिलिटी कन्भेन्सनका अनुसन्धान फेलो विसालाक्षी अन्नामलाईले भने। यस्तै एउटा घटनाले हालै बंगलादेशलाई पनि चिन्तित बनाएको छ।

चिनियाँ पुरुषहरूसँग छलकपट मार्फत जबरजस्ती वा व्यवस्थित विवाह, जुन प्रायः यौन दासत्वमा समाप्त हुन्छ, २०१६ देखि तीव्र वृद्धि भएको छ, यद्यपि तिनीहरू कोभिड महामारीको समयमा बढेका थिए। “छलका कथाहरू सामान्य छन्।” “एजेन्ट, दलाल वा तस्करहरूले महिलाहरूलाई चीनमा कृषि कामदार वा सेवा उद्योगमा जागिर दिने वाचा गर्न सक्छन्, तर पछि प्रायः महिलाहरूलाई यौन दासत्वमा बेच्छन्,” अन्नामलाईले भनिन्।

२०२४ मा, बंगलादेशकी एक महिलालाई आफ्नी छोरीलाई कुई पो वेई नामक चिनियाँ पुरुषसँग विवाह गर्न बाध्य पारिएको थियो किनभने पुरुष मुस्लिम थियो, देशमा बसोबास गर्थ्यो र स्थानीय गाजीपुर शहरमा काम गर्थ्यो। तर पछि दुलहीलाई चीनको वेश्यालयमा पठाइयो। त्यसपछि, आमाले पति र विवाहको व्यवस्था गर्नेहरू विरुद्ध उजुरी दर्ता गरिन्।

“आरोपीहरू संगठित मानव तस्करहरू हुन् जसले हाम्रो असहायताको फाइदा उठाए … र मेरी छोरीलाई यौन शोषण र जबरजस्ती वेश्यावृत्तिको लागि चीनमा तस्करी गरे,” उनले उजुरीमा भनिन्। चिनियाँ दूतावासले ढाका सरकारबाट कुनै औपचारिक सूचना प्राप्त नगरेको भन्दै यस मामिलाबाट हात धुयो। केही वर्ष अघि, नेपालका अधिकारीहरूले पाँच नेपाली महिलालाई चीनमा तस्करी गरिरहेका चार चिनियाँ पुरुषहरूलाई पक्राउ गरे।

चीन-पाकिस्तान आर्थिक करिडोर कार्यान्वयनको लागि देशमा चिनियाँ व्यक्तिहरूको संख्या बढ्दै जाँदा पाकिस्तानले दुलही तस्करीमा वृद्धि देखेको थियो। केही वर्षअघि, ६०० भन्दा बढी गरिब पाकिस्तानी केटीहरूलाई चिनियाँ पुरुषहरूलाई बेचिएको एक संघीय अनुसन्धानले पत्ता लगाएको थियो। यी महिलाहरूलाई दुर्व्यवहार गरिएको थियो, जबरजस्ती गर्भधारण गरिएको थियो र जबरजस्ती वेश्यावृत्ति गरिएको थियो। यद्यपि, इस्लामाबादले कुनै कारबाही गरेन। “सरकारले चिन्ताजनक रूपमा उनीहरूलाई बर्खास्त गर्यो, अनुसन्धानले चीनसँगको सम्बन्धलाई हानि पुर्‍याउने डरले,” एसिया-प्यासिफिक फाउन्डेसनका वरिष्ठ अनुसन्धान फेलो मार्कस एन्ड्रियोपोलोसले भने। “विगतमा, मानव बेचबिखनमा संलग्न दुष्ट अभिनेताहरू र अन्य पाकिस्तानी राज्य एजेन्सीहरू बीच सम्बन्ध रहेको थियो।”
उत्तर कोरियाबाट दश हजार महिलालाई विवाह र यौन दासत्वको लागि चीनमा बेचबिखन गरिन्छ। उत्तर कोरियाबाट भाग्न खोज्ने ली यमलाई उनले सम्झौता गरेको दलालले वेश्यालय सञ्चालकलाई बेचेको थियो। “जब मैले थाहा पाएँ, मलाई धेरै अपमानित महसुस भयो,” उनले भनिन्। “म रुन थालेँ र छोड्न भने, तर हाकिमले भने कि उनले मेरो लागि धेरै पैसा तिरेका छन् र अब म उनीप्रति ऋणी छु।”

अमेरिकी विदेश विभागले जारी गरेको २०२४ को मानव बेचबिखन प्रतिवेदनमा बेइजिङ सरकार र अदालतहरूले मानव बेचबिखनकर्ताहरूलाई मुद्दा चलाउन र उनीहरूलाई सजाय दिन असफल भएको उल्लेख छ। “लगातार सातौं वर्ष, सरकारले पूर्ण कानून प्रवर्तन तथ्याङ्क रिपोर्ट गरेन, न त कुनै पनि बेचबिखन पीडितहरूको पहिचान गर्ने वा उनीहरूलाई सुरक्षा सेवाहरूमा पठाउने रिपोर्ट गर्यो,” यसमा लेखिएको छ।

अन्नामलाईले चीनमा नोकरशाही लापरवाही र भ्रष्टाचारलाई प्रकाश पारे जसले दुलही बेचबिखन नियन्त्रण गर्ने प्रयासमा बाधा पुर्‍याउँछ। “देशको भित्री भागमा, चिनियाँ अधिकारीहरूले बेचबिखन गरिएका महिलाहरूको निवेदन खारेज गरेको, महिनौंसम्म हिरासतमा राखेको, उनीहरूका बच्चाहरू बिना नै स्वदेश फिर्ता गरेको र केही अवस्थामा घूसको बदलामा उनीहरूलाई उनीहरूका पतिहरूलाई फिर्ता गरेको रिपोर्ट गरिएको छ,” उनले भनिन्।

अमेरिकी प्रतिवेदनले बेचबिखन रोक्न पर्याप्त प्रयास नगरेको र बेचबिखनलाई प्रोत्साहन गरेको वा गरेकोमा चिनियाँ सरकारको पनि आलोचना गरेको छ। “सरकारले पीआरसीको अत्यधिक जोखिममा रहेका उत्तर कोरियाली आप्रवासी जनसंख्या भित्र हेरचाह बेचबिखन पीडितहरूलाई पहिचान गर्न वा सन्दर्भ गर्न प्रयास गरेन, न त यसले उत्तर कोरियाली बेचबिखन पीडितहरूलाई स्वदेश फिर्ताको कानुनी विकल्पहरू प्रदान गरेको छ,” यसमा लेखिएको छ।